วันทุกวันของคนคนหนึ่ง
จะมีสักกี่คนรู้สึกนึกถึงลมหายใจเข้าออกของตัวเอง
มีแต่เรื่อง...มีแต่ความคิด...
ไม่มีสติไม่รู้ว่ามือไม้ขยับความคิดฟุ้งเฟ้อ
ไม่เข้าใจจิตตามใจตัวเองไม่ทัน
เหมือนคนเหล็ก
ทำงานไปตามธรรมชาติหรือหน้าที่
กว่าจะรู้ตัวอีกครั้งก็มื้อเที่ยง
มือเย็น..กลับบ้าน
ทำกิจกรรม นอน.....
รีบตื่นแต่เช้า กินข้าว...ไปทำงาน
วนอยู่แค่นั้นซ้ำซาก
วันหนึ่งหันกลับมาดูลมหายใจตัวเอง
ดูจิตตัวเอง รู้สึกถึงลมหายใจที่เข้าออก
เห็นกาย..มือไม้ทำงาน..หยุดฟุ้งเฟ้อของความคิด
มีสติ..จิตใจนิ่ง...ตั้งมั่นในสมาธิ...ปลงอารมณ์......
จะเห็นสัจธรรม...ของการดำรงอยู่..ได้รับเจริญสมาธิ
เกิดการให้...
แผ่เมตตา...
ลดโทษะ...
ตามจิตได้ทัน...
วันนั้น.....รู้แล้วว่าอยู่เพื่ออะไร
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น